Dom Usług Madame Trudi

W burdelu fajnie jest! Szczególnie w tym nie najbogatszym, ani nie najbiedniejszym. Oto, proszę państwa, Dom Usług Madame Trudi! Nazwa może niezbyt cudowna, ale na nic innego nie miała pomysłu. W tym oto przybytku zapewniane są przeróżne usługi! Madame Trudi, czyli burdel mama, jest gotowa, jedynie patrząc na was, powiedzieć o czym śnicie i marzycie. Cóż, pomaga, jeżeli ktoś wstydzi się mówić o swoich fantazjach. Cóż... wolicie być dominujący, czy dominowani, napaleni, czy nieufni, karzący, czy może sami chcecie stać się czyjąś ofiarą? Nieważne! Cokolwiek to nie jest, znajdziecie to w tym wspaniałym miejscu!
Dla biedniejszych, a jednak równie chorych, co reszta towarzystwa, Madame Trudi ma dwie różne rodzaje owiec (nieśmiałą Bellę, oraz bardzo śmiałą Sonię), oraz Izę, czyli coś, co w zamyśle miało być człowiekiem, jednak przy urodzeniu spadła na nią cegła. Hm... tak czy inaczej. Dziewczynie trzeba przyznać, że mimo zdeformowanej twarzy i dziwnego języka, ma genialną wręcz pamięć, także może się okazać całkiem przydatna...

Zmaterializowali się oboje za ladą burdelu. Cień pociągnął nosem wchłaniając zapachy miejsca, w którym się znalazł. Poczuł zapach Stephena (Czosnek. Dużo czosnku. Nie wiedział czemu, ale ten człowiek ciągle cuchnął czosnkiem) i oddzielił go od reszty zapachów. Poczuł pot, olejki różane i kadzidełka. Nawet się nie rozglądał, wiedział bowiem, że raczej nic nie zobaczy. Skupił się natomiast na słuchu: usłyszał jęki rozkoszy i beczenie owcy. No tak, byli u Trudi.
Odwrócił się w stronę lady i przeskoczył zwinnie na część dla klientów. Czuł się tu nieswojo i zawsze, jak był u Trudi (raczej rzadko) to nie wiedział, jak powinien się zachowywać.

Madame Trudi uśmiechnęła się szeroko, widząc dwójkę wychodzącą spod ziemi. Spojrzała na Cienia, spojrzała na Stephena po czym uśmiechnęła się nawet jeszcze szerzej.
- Och, chłopcy, cieszę się, że w końcu zdecydowaliście się tu przyjść! Jestem taka dumna, tyle wam to zajęło, ale przecież...
- Madame. Proszę cię - wciął się jej Stephan, wzdychając ciężko. Słyszał to prawie za każdym razem, kiedy tu przychodził, naprawdę mógł mieć dość. Nie to, że nie lubił kobiety, jej się chyba nie dało nie lubić. Ale trzeba było przyznać, że była raczej... specyficzną osobą. - Przyszliśmy tu ze względu na misję, nie...
- Tak, tak, wiem! Wy i wasze misje, naprawdę, chłopcy, zero przyjemności. No, Cień, powiedz mi, kiedy ty ostatnio tak spokojnie i entuzjastycznie uprawiałeś seks z jakąś ładną dziewczyną?

Nie wiedział czy ma się śmiać czy po prostu zabić Trudi na miejscu. Nabrał powietrza, jak przed skokiem do wody, chcąc się uspokoić i dać sobie czas na reakcję.
-Trudi - zaczął. Nigdy nie mówił do niej per "madame", uważał to za pretensjonalne. - czy była ładna to ja nie wiem. Nie widziałem. - Przyznał z poważną miną. - Ale tym wyjątkowym razem muszę zgodzić się ze Stephenem: przyszliśmy tu wyłącznie z powodu misji. Chyba, że szczurek chce skorzystać z owcy, nie wiem.

Stephen parsknął, słysząc kobietę, a potem zaśmiał, słysząc jakże inteligentną uwagę cienistego.
- Wiesz, nie oceniaj innych wedle własnych potrzeb, czy jak to tam mówią - mruknął z pozornie poważną miną.
Trudi zaśmiała się po matczynemu, po czym poklepała Cienia po ramieniu. Będąc burdel mamą i jednym z ich najważniejszych informatorów doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że może sobie pozwolić na tego typu zachowania, a cała Gildia - choćby bardzo chciała (chciała) - nie będzie w stanie zrobić jej nic. Zresztą tu i ówdzie podszeptywano o jej kontaktach z Wergiliuszem, więc lepiej było się nie narażać. Wergiliusz może i nie wyglądał, ale bądź co bądź panował nad większością złodziei tego miasta. Każdy normalny chciał go mieć po swojej stronie.
- No dobrze, dobrze chłopcy, ale obiecajcie mi, że jakby co, to przyjdziecie. Madame Trudi widzi, czego byście chcieli, więc...
- Madame, a może najpierw jednak biznes? - wciął się Stephen, bo naprawdę wolał przejść do rzeczy niż wysłuchiwać monologu o swoich fantazjach seksualnych. Lub, co gorsza, fantazjach seksualnych Cienia. Wzdrygnął się, zerkając na mężczyznę i zastanawiając się, czy ten w ogóle ma jakiekolwiek fantazje seksualne. Zaraz potem wzdrygnął się jeszcze bardziej, po czym mentalnie strzelił sobie w twarz. Od myśli, które naprawdę wydały się złodziejowi przerażające, szczęśliwie wyrwała go Trudi.
- Zapraszam was w takim razie na zaplecze. - Wskazała głową zasłonkę wiszącą z drugiej strony lady, niby-drzwi do korytarzyka prowadzącego wgłąb lokalu. Stephen poszedł pierwszy, nie spoglądając przez ramię ani razu.
Pokoik był mały i przytłaczający, zapach kadzidełek był jeszcze wyraźniejszy niż w reszcie przybytku. Większość powierzchni zawalona była kocami i kołdrami w różnych, bardzo wyrazistych kolorach, dookoła walały się równie wielobarwne pufy. Jedynie na środku zagospodarowane było trochę miejsca na niewielki stoliczek i dwa małe stołeczki stojące obok. Wchodząc, Stephen prawie wdepnął coś, czego przeznaczenia naprawdę nie chciał dochodzić. Z grymasem kopnął to w stronę kłębowiska lnianych sznurów, po czym podszedł do stoliczka i przysunął sobie jedną z wielu puf, siadając na niej raczej niepewnie. W końcu nie wiedział, do czego mogła być używana wcześniej.

Cień pozwolił resztę konwersacji poprowadzić Stephenowi po czym poprowadzić się do małego pokoiku. Kompletnie przy tym zignorował gadkę o fantazjach seksualnych. Wiedział, że szczurek nie będzie chciał tego wysłuchiwać, więc on nie musiał prosić, by Trudi zamilkła.
Wszedłszy do pomieszczenia, omal nie zaczął się dusić pod wpływem ostrego zapachu kadzideł. Jego wyostrzone zmysły czasem niezwykle go irytowały. Co z tego, że miał słaby wzrok, skoro jego węch przyprawiał go często o mdłości? Na szczęście ze słuchem tego problemu nie miał, wystarczyło, by się skupił, żeby usłyszeć szepty czy nawet oddech drugiego człowieka na drugim końcu ulicy, a jak chciał mógł równie dobrze to ignorować (no i nie słyszał normalnie prowadzonych rozmów jako krzyku. To byłaby jednak przesada).
Widząc, zarys poduszek miał ochotę rozłożyć się wygodnie - było ich tak dużo, musiały więc być taaaaakie wygodne! - ale przypomniał sobie, że to w końcu burdel. Bez słowa oparł się po prostu o ścianę, woląc nie ryzykować kontaktem z ewentualnymi substancjami (zwłaszcza, że - cholera jasna - mógł wyczuć ich obecność).
- Słyszałem, że tu jest mój ekwipunek? Mam nadzieję, że w nienaruszonym stanie? - zaczął, gdy cisza trochę zaczęła się przeciągać.

Stephen rozejrzał się po pomieszczeniu. Z jakiegoś powodu miał wrażenie, że minęło więcej czasu, niż jedyne kilka sekund. Czuł się, jakby minęły lata. Jakby przez lata stał w jednym miejscu, zawieszony w powietrzu bez ruchu, zapomniany przez samego siebie.
Mrugnął.
Będzie musiał zapytać się, co Madame Trudi wkłada w te kadzidła.
- Nie martw się - odpowiedział Cieniowi po momencie, marszcząc brwi, zupełnie jakby próbował sobie przypomnieć, o czym w ogóle rozmawiali. Ah tak. Przygoda. Wyprawa. Coś takiego. - Zaraz dostaniesz. Zrelaksuj się póki co, przyda ci się to.