Niskie Góry

Początek

Czasem dobrze jest uciec przed światem, gdy nie funkcjonuje się pod presją obowiązków. Zniknąć o poranku, znów pojawić się o zmierzchu, aby dopełnić swoją dzienną dawkę przeznaczenia i rozjaśnić ubogie ulice Wschodniej krainy.
Na skraju bezkresu, drobna postać zastała się w podziwie wobec spokoju i majestatu tego miejsca, krajobraz wokół niej falował równomiernie, równocześnie tkwiąc w bezruchu, za sprawą niewymownie niskich temperatur. Siarczysty mróz, niczym kwas, wżerał się w każdy kawałek ciała, udostępniający nagą skórę.
Timmy stał w prawie całkowitym bezruchu, płytko pobierając tlen z mroźnego powietrza.
Spod przymrużonych powiek, bursztynowe oczy świdrowały skrząco białe, ostro zakończone wzniesienia. Jego szczęka rytmicznie poruszała się, próbując rozmiękczyć obeschłego tuńczyka w czerstwym chlebie, ślinianki wściekle pracowały, aby jego poranne śniadanie było choć trochę bardziej przyswajalne dla chłopca.
Natomiast kończyny, spojrzenie, oddech czy bicie serca, każdy ruch był maksymalnie zminimalizowany, w obawie przed piekącym mrozem i w podziwie przed otaczającym go majestatem. Czas wydawał się stać w miejscu, a o jego upływie świadczyło jedynie powolne chylenie się słońca, ku zachodowi.
Timmy podjął się szaleńczego kroku i wydał z siebie przeciągłe westchnienie, gorące powietrze z jego wnętrza natychmiast zamieniło się w mgiełkę i pomknęło ku górze. Chłopiec ciaśniej otulił się pasiastym szalem, i spokojnym, rozgrzewającym stawy, krokiem, ruszył ku Wschodniej krainie, czując na sobie wyższość Bezkresu.
Uśmiechnął się do siebie, pod wpływem dziennej dawki duchowego spokoju.